>
Kay(ıp)bedenler K/lan+-Dereasonable (VV)arp Presents
Deuss_Ex_Machina_159_–_Determinist_Reprezantasyon_Kesik Keskin
28 Nisan 2008 Pazartesi gecesi tekrar edilmiş programın parça dizinidir
İlk Yayın Tarihi [12 Şubat 2007 Pazartesi]
>>>>>Musique
>1<-Moonbeam-Cobalt Sun (Regular)
>2<-Nick Hogendoorn & Eelke Kleijn-Gamma Fix (Spinifex)
>3<-Dustin Zahn-The Need For Faith (Enemy Records)
>4<-Franklin De Costa-F3Y (Karmarouge Noir)
>5<-Martin Brothers-Stoopit (Christian Marin Remix) (Dirtybird)
>6<-Onur Özer-Allegro Energico (Vakant)
>7<-Martinez-Solar Beams (Dirt Crew Recordings)
>8<-Billy D’Allesandro-Don’t Sleep (Siteholder Records)
>9<-Klock & Dettman-Dawning (Ostgut Tonträger)
Determinist_Reprezantasyon_Kesik Keskin-Bölüm(159)-Bağlantı_İdame Edilmişe Kavuşmak Bazende Detone Seslerde, Kalınca Hatların Do Diyezinde…
>>>>>Bildirgeç
Allame-i Ulul Arz’den Ara Nağmeler
Moonbeam
Regular
Nick Hogendoorn
Eelke Kleijn
Onur Özer
Vakant
Billy D’Allesandro
Siteholder
Enternasyonel Gürül/(tü)Gürül Çağlama Clicks,Cuts,Micro,Id,Neo Galactica,Space Tunes, Indie,Mini-m@l,Textart,64 Bit Konvasiyonel Techno Musikileri-Esenlikle Dinleyiniz.
Her Türlü Eleştiri,Öneri vs .İçin İletişim Kanallarımız;
info[at]dinamo.fm – http://www.dinamo.fm – misak[at]dinamo.fm
Makina
Her Pazartesi Gecesi 22:00 -23:00 (GMT +2) arası Dinamo 103.8
———————————————————
>>>>>Info gör/sel Met-Rriks_SonmsuzzAKadaR
Photo © Urizen’s Hipermetropial Ludica Photoblog © 2007 Urizen
>>>>>Poemé
Rüyalarınızın Dilsiz Soytarısı – Ümit Şener TA
ben deliyim
rüyalarınızın dilsiz soytarısı
dudaklarınızdaki tebessüm benden
uyandığınızdaki
benden gecenin ıslaklığı
düşlerde girdiğiniz boşluklar sarayı
yalnız uyanmalarınız benden
pırlantasıyım kraliçenin tacındaki
göz yaşlarınızla kırılan ben deliyim,rüyalarınızın dilsiz soytarısı
Yukarıda kısaltmaya çabaladığımız tasarımın, yeniden kotarabilmenin, nüanslar ile farklılaşabilmenin cephesinde, muğlaklığı aşabilmenin anahtarını barındıran müzik de bizlere yardımcı olmaya devam ediyor. Sözel biriktirmelerin münasip lehçelerle anlamlı kılınmasından, teferruat ve dertlerin üzerine tasarlanacak ve tasalanacak onlarca yön tayin çizgisi ortaya koyabilen, belki bundan çok daha fazlasını melodilerin çeşitliliği, ara bağlayışlardaki hüzün öğeleriyle tümleştiren yapılandırmalara taşıyan tını yumağı, ses haritasından ve stüdyolardan hayatımıza dahil oluyor. Müziği, manidar gelmesine karşın, büyükçe bir yüzdenin kanıksadığı, betimlemelerdeki ısrarlı ötekiciliği bir an olsun unutmamızı, tekil şahıs sorunlarımızın ortaklığını anlayabilmemizi de sağlayan bir tasarım olarak da değerlendirebiliriz. Deuss Ex Machina’nın geçtiğimiz Pazartesi akşamı canlı olarak sizlerle buluşan bölümünde, deneysel potasında bir kaç adım daha ilerleyebilmemize yol açmış/açacak müziklerden bir seçki ile bunu derinleştirmeye ve örneklemeye çalıştık. Tasarım kültürü ile doğrudan bağlantılanabilecek olan bu tarz çıkarımlar dahilinde, eklektik kurgusu ile müzikal dinlencede yeni odakları kulakların beğenisine sunan Mark Stewart ya da bilindik nam-ı ile belirtirsek Claro Intelecto’yu sizlerin beğenisine sunuyoruz.
Böylesine genişletilmiş, alternatif bağlantılarla ve sıfırdan kotarılan çalışma ile ismini duyuran Claro Intelecto’nun yönelişimlerini daha derinlemesine işleyebileceği bir proje olarak tasarladığı, Andy Stott işbirliği ile temellendirilmiş dans müziğinin farklı odaklarından melodilerin çatısı haline dönüşecek « Modern Love » etiketi kariyerindeki ikinci önemli açılım olarak değerlendirilebilir. Sanatçının, 2002 yılında faaliyete geçen Manchester kökenli etiketten, başlı başına bir müzikal manifesto konseptine büründürülen yapıtları, kara plakların yardımı ile dinleyiciye ulaştıran bir merkez haline dönüşmesindeki katkısı ise yadsınamaz. İlk plağı 2006 yılının başında yayınlanmış olan toplamda 5 plaklık ‘The Warehouse Sesions’ dizisi ile melodramatik, kurgunun karaltılı yönlerinden beslenen techno ile minimalizmi birbirlerine tümleştiren yapılandırmaları dinleyicilerin beğenisine sunar. Minimal Techno müziğinin, diğer pek çok dans müziği formu gibi giderek orjinalliğinden uzaklaşıp, yayvanlaşıp, tekdüzeliğe uzanan bir evrenin içine dahil olduğu günümüz elektronik müziğinde, Intelecto formları ve müziği yeniden yeniden kurgulayarak, değiştirip, eğip bükerek ‘yeni’yi tasarlamaya çalıştığı izlek ile müzikal arayışlarda devamlılığın önemini bir kere daha ispat etmeye, davet ediyor.
Sadece ileri geri salınan ses örneklemi ile dehlizlerdeki tınıların başında durduğumuz izlenimi uyandıran, geri dönüşü kuvvetle muhtemel dinlediğinizde fark edebileceğiniz detroit teknosunu buram buram yayan ‘Operation’, Dominik Eulberg, Tom Thiel, Pink Elln gibi doğadan ses örneklerini maksimumda tutarak kotardıkları parçaların izlerinde ilerleyen, technoesk ninni kıvamlı ‘Harsh Reality’, zincirleme bir takının devamıymışça önceki parçaların tamamlayıcısı bir atmosfer ortaya çıkartan, durağan kompozisyonda dub tezahürlerine ayna tutan ‘Innocence’, Basic Channel’ın kayıtları ile birlikte tüketildiğinde daha da yaralayıcı olan, karaltılı ses örgülemesine haiz ve ilerleyen günlerde klasikleşecek kayıtlar arasında gösterebileceğimiz ‘Before My Eyes’ ile albüm sinematografik yansıların istilasına uğrayacağı ikinci bölümüne uzanıyoruz. Sürek avı gibi birbirlerini sürekli takip eden iki farklı ses dalgasının birleştiklerinde ortaya çıkartmış oldukları döngüden beslenen, minimal techno ile dub’ın kişiye göre değişse de tanımı nedir? diye soracak olanlara yanıtları barındıran ‘Nodrex’, akışın yavaş yavaş dönüşerek bir çeşit psychedelic manifestoya dönüştüğü ‘techno tribute’, ‘Dependant’ ile albümün sonunda bizleri bekleyen hüzünlü finale dahil oluyoruz. Evet, herşey tamamdır artık, koskoca bir parti sona ermiştir ve şimdi durup düşünme zamanıdır, tasarlanmış olan şekilciliğimizin ve maskelerimizin teker teker düştüğü gün dönümüdür belki o karşılaştığımız. İcazet istememiş olsak da, ayrılmamızın daha mantıklı olacağı yamalı düşlerimizle son karşılaşmamızdır, hayatın fişinin sonsuza kadar çekilmesidir belki de, « RV »’nin ‘Dexter’ında açmış olduğu yaranın binbir türlü kapanamamasının nedenidir… ‘Beautiful Death’. Tanımlar her zaman olduğu gibi kişiden kişiye değişiklik gösterecektir. Lakin Claro Intelecto, davet ettiği ses dünyası içerisinde dinleyicilere sıfır sürpriz ile olabildiğince samimi müzikler paylaşmaktadır. Hikayeler ve tasalar ve tasarımlar devam ediyor….
Sanat disiplinleri arasında, gerçekliğe ithaf edilmiş, yapıyı oluşturan kurgular / önermeler arasında deneysellikleri barındıran bir hat üzerinde seyyahlığına devam eden « Deuss Ex Machina » çıkarsamalarına bir ilave daha gerçekleştirdik. 2008 sezonu içerisinde programımıza dahil ettiğimiz bölümlerden olan « Ay Tutulması »nda Proodos güncesinden yazılarını takip ettiğimiz ve adını bu sayfalarda sıkça refere ettiğimiz Sühan Gürer bizlerle beraber oldu. Bir ay içerisinde güncesinde paylaştığı albüm eleştirilerinin sesli okumalarını, kayıtların ardılında kalmış önermeleri, türler arası geçiş noktalarından modern müzik havadislerini ve tabii ki olmazsa olmaz olan « müzikal » örnekleri sizlerle paylaşmaya çalıştık. Birbiriyle bağlantılı kurguların mimarı olarak elektronik müzik tarihinde kendine özdeş bir yer edinmiş bulunan, pek çoklarımız için alternatif türevlerden, elektronik müziğe geçiş noktasında kendini göstermiş bir projeyi « Meat Beat Manifesto » ve onun mihenk taşı, demirbaşı olan Jack Dangers’ı son çalışması olan « Autoimmune »ın paralelinde sizlerin beğenisine sunuyoruz.Meat Beat Manifesto, müziğin hayata bir fon oluşturmasının haricinde, içeriğe yüklenen özneler, bağdaşık veya bağlantılandırılan metinler ile alt okumalara imkan sağlayan bir yapılandırmaya dönüşümünü irdeleyen, formüle edildiği makinelerin ses dağarcıklarının da dışında da dolaşıma çıkan kolajlar ortaya çıkartan bir proje olarak kısaca tanımlandırılabiliriz. Meat Beat Manifesto, 1987 yılında ‘Perennial Divide’ adlı endüstriyel ve şimdiki standartlar içerisinde dahil çok gürültülü olmakla yaftalanmış ekipten Jack Dangers ve Jonny Stephens ikilisi tarafından temelleri atılır. Alaşımında endüstriyel harman ile gelişimini tamamlama yolunda hızlıca ilerleyen techno’nun bir karması olarak şekillenen ses örgüsü Meat Beat Manifesto’nun ilk ulaşılabilir kaydı olan « Suck Hard » kısa çalarında dinleyicilerle buluşur. Jim Nash ve Dannie Flescher tarafından 70’li yıllarda kurulmuş, elektro-endüstriyel müziğin Amerika’da yayılma noktalarından birisi olarak savlayabileceğimiz ‘Wax Trax !’ etiketinden God O.D. kırkbeşliği müteakiben yayınlanır. Bu dönem içerisinde debut kayıtları üzerinde çalıştıkları stüdyonun yanması neticesinde ellerindeki tüm materyalleri yitirdikleri günler içerisinde, bir öz savunma, dert yanma gibi « techno »nun daha önce karşımıza nadiren çıkarttığı içselleştirilmiş lirikler ile bu durumdan dert yanarlar. Debut albümleri olan « Storm The Studio »’da, içerikte yer alan geçiş noktaları ile endüstriyel bir ağıt formunu derinleştirdikleri, rock müzikte hasıl olan eleştirel yönlendirmeleri, kurgusal yapılandırmalar ile beraber ‘sıfırdan’ başladıkları yolda, artık daha sağlam bir biçimde ilerlemeye başladıklarının kanıtını oluşturan bir başyapıt olarak biçimlendirmeyi başarırlar. 
Karaltılı ve kasvetin doruklarında demlenen bir devinimden beslenen bir proje olarak ardılı sıra yayınlanmış kayıtlar ile Meat Beat Manifesto elektronik müziğin, modern yüzü içerisinde, tür ve tarz sınırlandırmasının dışında yaratıma odaklı, devamlı gelişen bir organizmayı tanımlamayı da başaran yegane ekiplerden birisi olarak tanımlanabilir. Keza ilk albümlerinin arifesinde, daha sonra kurucusu olacağı Nothing Records çatısı altında da pek çok kayıt gerçekleştirecekleri endüstriyel virtüözlerden Trent Reznor’un Nine Inch Nails grubunun turnesinde açılış ismi olmak, gerçek bir « ütopya »nın da olabilirliğini ispat ederler. 1992 yılında yayınlamış oldukları « Satyricon » albümleri, eleştiri dozunun daha da yükseldiği, genelinde Amerikan kültürü ve televizyonlarında yaygın ve örgün olarak paydalanmış, alelade şeylermiş gibi sunulan, ama tüketim toplumundan öte iç dinamikleri alt üst etmekten ve boş zihinlere ulaşmaktan ötesini düşünmeyen sistematiğe karşıt bir duruşu barındıran, The Shamen, The Orb, Orbital gibi elektronik müziğin ana akımını da kasıp kavuran ekipler ile beraber isimlerini daha da büyütmeyi başardıkları bir kayıt olarak, Jack Dangers’ın ilerleyen yıllarda kulaklarımıza çalınacak olan ses deneyselliğinin de kapılarını aralayan bir basamak olarak diskografilerindeki yerini alır. Yukarıda yer alan çalışmalara ilaveten, « Dub » alaşımlı Radio Babylon, techno’nun statik kurgusuna tereddütsüz gitarı harman eden I Am Electro, endüstriyel çığlıklardan mülhem I Got Fear Part 5 ön plana çıkmayı başaran diğer kayıtlar olan dinlence listenize ekleyebileceğiniz örnekler olarak değerlendirilebilir.
Meat Beat Manifesto’nun bir dakika kırk saniye içerisinde özetini savlayan, geniş ağ kümelemesi ‘International’ kolajı ile çalışma açılıyor. Daddy Sandy’nin vokallerde yer aldığı, dubstep’in karaltılı sularında ilerlemeyi sağlayan « teenagerlığa » veda paradoksu ‘I Hold The Mic !’, Kesintili ritim geçişlerinin arasında görünüp kaybolan dub sesler, kısa dalga radyo vericisinde durmaksızın geri geri gelen « This Is A Test » anonsu ile Kromestar, Hatcha, Reso gibi endüstriyel tınılarla da haşır neşir olan Güney Londra menşeili dubstep’e paralel bir kurguyu taşıyan ‘Hellfire’, Dangers’ın gelecek dönemler içerisinde çalışmalarının yönü hakkında da detayları barındırıyor. Ayrıca, kayıt içerisinde duyumsayabileceğiniz gibi, davul kayıtları da Lynn Farmer’ın elinden canlı olarak çıkmakta. Ki bu uzunca zamandır, elektronik takılı pek çok müzikte karşımıza çıkmayan bir başka özellik olarak değerlendirilebilir. Halis muhlis, bir Dünya’da yaşamadığımızın, birilerinin ipimizi çekmekte pek bir acele davrandıkları öz mesajını taşıyan ve Greenpeace için kaydedilmiş ama sınırlı sayıda dağıtılmış bir kayıt olan ‘Solid Waste’ parçası ile ivme hip-hop’un deneysel yönlerine doğru evriliyor.
Sesin naif halleriyle olduğu gibi bırakıldığı elektronik tınılardan, dans müziğinin kök ve kökenlerine uzanan bir çeşitleme ile programın ilk bölümünü gerçekleştirdik. Güncelin hızında yok olup gittiği varsayılmış olsa da, bugün dinlediğimiz elektronik müziklerin başlangıç noktalarını teşkil eden akımlar arasında yer alan disko, funk ve house türleri arasında bağlantılar kurgulayan bir ekibi sizlerin beğenisine sunuyoruz. Alaşım ve alışkanlıkların çıkış dönemleri, haricinde, birer tüketim çılgınlığı kampanyası altında lanse edilerek « trend » olarak tescillendiği günümüzde, Andrew Butler ve şürekasının tanımlamaları, izledikleri kurgular, türetmeler başlı başına bir geçmişe dönüşü ilan ve ikrar ediyor. Kimden bahsettiğimiz çok aşikârdır sanırız, New York’un modern müzik mabedine, « debut » kayıtları ile pek çok kritikten olumlu eleştiri almış bir ekip olan Hercules And Love Affair, alışkanlıklarımızı ve eski kayıtlarımızı tekrardan dinleme ihtiyacı doğuran bir dinlencelik manifesto ile zamanda yolculuğa davetiye çıkarıyor.
Ortaya çıkan kolajı daha da şevklendirici bir dinleti haline dönüştüren, türün gereği, bir nevi olmazsa olmazı olan vokal performanslarında da, 2005 yılında yayınlamış olduğu ikinci uzun çaları olan « I’am A Bird Now » ile modern güncenin, çözümlendirilemeyen insani problemlerinden dert yanan, tam tanımlandırılamayan bir acı tümletmesi halinde teorileri paylaşan Antony & The Johnsons grubundan, Antony Hegarthy ; debut kaydı « Lost In Lust » ile ‘Sade ile Wu-Tang Clan’dan RZA’nın harmanı bir vokal olarak sesini duyuran Nomi ve takı tasarımcılığının yanısıra DJ’lik ve vokalistlik yapan bir başka New Yorker Kim Ann Foxman ile Hercules And Love Affair’in düzeneği tamamlanıyor. Hercules And Love Affair’in başlı başına bir alamet-i farika olmasına yol açan nedenler arasında gösterilen, vokal çeşitliliği rutini yerine getirmekten uzak, farklılığı sağlayan ses deneylerine ulaşan, melankolik, sahici bir dinlencelik ortaya çıkmasının da anahtarını oluşturan diğer bir etmen olarak söz edilebilir. Albümün başlangıcında yer alan, disko öğesinden feyz almasına karşın daha sakin bir giriş öznesi halinde duran balearic vurgulu « Time Will » Hegarthy’nin ‘bana herşeyin en iyisi olduğum yalanını söyleyip durma’ çözümlemesi ile beraber modern ilişkilere de taşlamasını paylaşan bir dönüşüm gerçekleştiriyor siftah siftah. « Saturday Night Fever » soundtrack’inin yıllar sonra bulunmuş adaşı nizamında, kollektif vokaller, orkestral akustiği ve Cerrone’nin yaylı partisyonları vasıtasıyla ‘70li yılları günümüz dinlenceliğine taşıyan « Hercules Theme », Disko’nun sadece tek bir dahli, tek bir çıkarsaması olmadığı gibi, alternatif kesişimlere de daima açık olduğunu ibra eden, ‘Acid Devrimi’nin de 20.yılı vasıtasıyla bir nev-i saygı duruşu kabilinden de değerlendirilebilecek introsundan, geçişlerde kulağımıza çalınan Chicago House’a bağlanan, yetinmeden de pan flüt sesleri ile koral bölümlerde takviyeye giden bir ‘anthem’ « You Belong », disko’nun house ile keşiştiği seksenli yılların başındaki deneyselliği, Arthur Russel, Giorgio Moroder gibi bu işlerin piri konumundaki prodüktörlerin, şarkılarının yansımasına dönüştüren, Kim Ann Foxman ın vokallerde yer aldığı « Athene » albümün gözlemciliğini de kulaklarımıza taşımayı başarıyor.
Andrew Buttler’ın verdiği mülakatlardan birinde değindiği üzere « Disko artık, ucuza kaçan bir düğün aperatifi olmaktan çok uzaklarda » betimlemesi ile albümden çıkmış olan ilk kırkbeşlik olan « Blind » parçasına geçiyoruz. Antony Hegarthy’nin grubu ile beraber türettiği çalışmalardaki, kolu kanadı kırık, hayat mücadelesinde, sevi / çekince / üzüntü denklemlerinden uzakta, çok daha olumlu bir performans sergilediğini ortaya çıkartan « Blind » muhteviyatı ile tüm yukarıda değinmeye çalıştığımız, giderek birbiri içerisinde kördüğüm haline dönüşen ilişkileri, eleştirel bir yaklaşımla mercek altına almamızı olası kılıyor. Chk Chk Chk’den Tyler Pope ve Automato’dan Andrew Raposo oktavlık bass hatlarını [disko’nun alameti farikalarından] düzenlemekle ortak oldukları kayıt, kesin köşelerinden ziyade eklektik bir kurguyu tanımlandıran, Sezar’ın hakkı Sezar’a « House »un mahşeri Warehouse günlerini yâd ettiren bir kolaj haline dönüşüyor. Durağanlaşan unsurlar ve tabii ki sesler de Hercules And Love Affair’in çalışmasında yer almakta. Bunu bariz bir şekilde irdeleyen, endüstriyel yaklaşımların minimize edilmesine karşın sofistike bir pop alaşımından çok daha fazlasını barındıran , ağıt topaçlaması « Easy », gerçekliğin acı yönlerini umursamadan, kendi ayakları üzerinde durabilen, dosdoğru işaretlemelere ve yön tayinlerine ihtiyaç nedir bilmeyen, şimdinin Dünyasına ütopik gelebilecek bir vahayı imleyen, Kompakt’ın disko füzyon maestrosu Justus Köhncke’nin kayıtlarına paralel bir kurgu « Raise Me Up », 80’li yılların konga ve vokal harmanını, synthesizer’ın köprülemesi ile Chic gibi disko’nun ahir zaman kıdemlilerine « ithaf » eden bir yönergede ses veren « True False, Fake Real » ile albüm nihayetleniyor.
Bu tarz kroşesi bol, ilmiği sık atılmış müziklerin belirli bir devire bağlı kalmadığını da belirtebiliriz. Ait oldukları dönem veya üretmiş oldukları sene kaç olursa olsun daimi bir paralel kotarabilme imkanlarını sonuna kadar kullabilen, bir müzikal çıkarsama şansını sonuna kadar kullanabilen bir avuç müzisyen bahsedilen ve isimsiz kılınan. Nefeslerinin, tıpkı novellaların son çeyreğindeki çözümlenmeye kadar sıkı sıkıya bağlı kaldığı bir görüngüyü taşıyan müzikal kesişimler, ses deneyleri ve onların üreteçlerini Deuss Ex Machina çatısı altında pek çok farlı türden ve tarzdan yetişmiş olsalar da birbirlerini tamamlayan sesler ile ortaya çıkan kolajları sizlerle buluşturma çabamıza devam ediyoruz. Yıllar öncesinden geliyor izlenimi verse de, şimdinin teknolojik olanakları ile eskitilmiş bir yamalı bohça izlenimi veren « kurtlu » çalışmalardan ziyadesiyle farklı, kullandıkları ve betimlemeye çalıştıkları dönemin belgelerinden veya arda kalanlarının izlerinden hareket eden sezgisel açılımları ile orada olamasınız da o yılları yaşamanızı kolaylayan bir ikili Neon Neon’u « debut » çalışmaları olan ‘Stainless Style’ın aracılığıyla sizlerle paylaşıyoruz.
« Stainless Style » henüz kısa bir süre geçmiş olmasına karşın şimdiden çok uzakları işaret ediyormuşçasına ötelenmiş olan 80’li yılların bir müzikal bellek dökümünü kapsayan bir kayıt olduğunu belirtmeliyiz. İkinci ve en önemli unsur ise albümü adadıkları isme olan göndermeleri sıkça kayıt içerisinde duyumsayabilmeniz. Türlü çeşit yeniliği, modernize edilmiş hayat akışını ve süresi belirsiz olsa da bir yerde karun kadar zenginliği tatmış ve bir dönem içerisinde Amerikan Otomotiv endüstrisinde katkıları ile « futurist » takısına da sahip olmuş, 2005 yılında vefat etmiş tasarımcı / patron John Delorean’ın inişli çıkışlı hayatına ithaf edilmiş bir kayıt « Stainless Style ». Kendisinin tasarımları arasında yer alan ve « Geleceğe Dönüş » serisinde de kullanılmış olan DMC-12 kodlu araç belki de en kolay biçimde Delorean’ı keşfetmenize olanak sağlayacak bir tasarım harikası olarak yıllardır kendi kulvarında apayrı bir özerkliği sağladığını belirtebiliriz. [ipucu] 80’li yıllarda yaşanan çapının ve etkilerinin diğer on yılları da etkileyeceği ekonomik büyümenin ardında kalan bir masal kahramanına, bir novella yazınının işitsel tamamlayıcısı bir kurgu bütünü, ses çalışması…
Programımız içerisinde de paylaşmış olduğumuz, dönüştürücü bağlantıları ile italo-disko’nun kışkırtıcı yansımalarından da feyz alarak şekillenmiş, Galli sanatçı Cate Le Bon’un vokallerde Gruff Rhys’a eşlik ettiği « I Lust U », Karaltılı elektro haznelerinden endüstriyel açılımlara çıkan, denseylliği ile hip-hop’un arka bahçesinde dolanmanızı sağlayan Yo Majesty destekli « Sweat Shop », Manchester’lı toplulukların dinamizmini rocktan, eklektik yönlerini de elektronik seslerden derledikleri formüllerin izlerinde ilerleyen « Michael Douglas », « Kaç düşmanım daha var ?, kaçı bana karşı hala ayakta » mealinde bir John Delorean repliği ile « Stainless Style » parçasıyla finale ulaşıyoruz. Neon Neon, belirli ayrıştırmaları ve belirgin bir öngörü kabiliyetleri ile geçmişten yükselen tınıları, havadisleri, belki az biraz da olsa çekiştirmeleri potansiyel bir hikaye haline dönüştürmeyi başaran bir müzikal izlek ortaya çıkartıyor. Muhteviyata ortak ettikleri sanatçılar ile de bu çıkışlarının sağlamasını gerçekleştiriyorlar. Keşfedin.
deussexmachina 
